Paweł Janicki (1974) czerpie głównie z dorobku muzyki, sztuki współczesnej i medialnej oraz praktyki posthumanistycznej, traktując je jako bazę dla własnych twórczych poszukiwań. W swoich działaniach stosuje szerokie spektrum technik, podejść i protokołów: tworzy prace wykorzystując syntetyczne zmysły, techniki programistyczne – także we współczesnym, kognitywnym wcieleniu – oraz elementy inżynierii kosmicznej i materiałowej. Ważną rolę w twórczości Janickiego odgrywają konteksty historyczne – w szczególności swoiście pojmowana historia sztuki i coś, co można by nazwać historią myślenia.