Wideo: Bahar Noorizadeh
Muzyka: Mhamad Safa, Frank Bretschneider
Badacz i asystent reżyserki: Sergey Gindilis
Korekta głosu: Sasha Alekseeva
Font Munari: Pedro Moraes
Tłumaczenie: Sergey Babkin
Przechwytywanie lidarowe: KMC, Kiev
Produkcja: Centre d’Art Contemporain Genève na Biennale de l’Image en Mouvement 2018, przy wsparciu Fonds d’art contemporain de la Ville (FMAC) i Fonds d’art contemporain du Canton de Genève (FCAC) oraz In Between Art Film
Dla wielu z nas technologia komputerowa wydaje się niemal nierozerwalnie związana z korporacyjnym hiperkapitalizmem Doliny Krzemowej lub z finansowaniem przez Departament Obrony Stanów Zjednoczonych, napędzającym rozwój wielu zaawansowanych technologii, przede wszystkim tych, z których narodzić się miał internet. Jednak w Związku Radzieckim w latach 60. niektórzy specjaliści w dziedzinie technologii uznawali komputery za maszyny komunizmu, cybernetykę zaś traktowali jako odpowiedź na trudności i biurokratyczne bolączki słabnącej gospodarki centralnie planowanej.
W pracy Po niedoborze Bahar Noorizadeh bada przeszłość w poszukiwaniu naszej możliwej przyszłości. W jaki sposób możemy wykorzystać obliczenia do odejścia od obecnego stanu cyfrowego feudalizmu w kierunku nowych możliwych utopii? Co Włodzimierz – „socjalizm to elektryczność plus statystyka” – Lenin miałby do powiedzenia na temat technologii blockchain? Choć stalinowcy sprzeciwiali się cybernetyce, uważając ją za burżuazyjną pseudonaukę, w latach 60. – gdy rosnące wymagania gospodarki centralnie planowanej groziły zamianą Związku Radzieckiego w absurdalne, zbiurokratyzowane państwo – rozgłos zaczęli zyskiwać cybernetycy tacy jak Wiktor Głuszkow. Sieciowe obliczenia niosły obietnicę ponadinfrastrukturalnej, zautomatyzowanej gospodarki krajowej, która uwolniłaby ludzi od biurokracji, decentralizując centralne planowanie. Gdyby tylko sprawy były kiedykolwiek tak proste – nie wspominając już o ludziach.
Przelatując przez roje unoszących się w powietrzu kropek, które kreślą kontury klasztorów i ulic miast, Po niedoborze mknie przez dekady historii, by pokazać, jak przygodne przeszłości mogą urzeczywistnić fikcyjne przyszłości. Przekonuje, że cyfrowy socjalizm był nieodłączny od komunistycznej rewolucji, a komputeryzacja nie musi oznaczać skazania na obecną tyranię całkowitej finansjalizacji.
Bahar Noorizadeh jest artystką, pisarką i filmowczynią mieszkającą w Londynie. W swoich badaniach analizuje historyczny rozwój działalności spekulacyjnej i jej pochodnych w sztuce, życiu miejskim, finansach i ekonomii. Noorizadeh jest założycielką Weird Economies – internetowej platformy artystycznej śledzącej ekonomiczne fantazje nietypowe dla ustroju finansowego naszych czasów. Jej prace pojawiały się m.in. w Pawilonie Niemieckim na Biennale Architektury w Wenecji w 2021 roku, w Tate Modern Artists’ Cinema Program, na festiwalu Transmediale, na platformie DIS.art, na Berlinale Forum Expanded oraz na Biennale of Moving Images w Genewie. Noorizadeh publikuje eseje w „e-flux Architecture”, „Journal of Visual Culture” oraz w antologiach, które ukażą się wkrótce nakładem Duke University Press oraz Sternberg Press. Pracuje jako doktorantka w dziedzinie sztuki w Goldsmiths, University of London, od którego otrzymała stypendium doktoranckie SSHRC.