Z kolekcji Moderna galerija, Ljubljana.

Termin „wegetariat” opisuje zbiór ciał, zarówno ludzkich, jak i innych niż ludzkie, które znajdują się w zasięgu algorytmu. Wegetariat jest tworem ze społecznej i finansowej oceny zdolności kredytowej, offsetów węglowych, inteligentnych zegarków, paszportów biometrycznych, genetycznie modyfikowanych organizmów firmy Monsanto i widoków ulic dostarczanych przez Google. Pod panowaniem kapitalizmu nadzoru, który rozkwita dzięki eksploatowaniu każdego możliwego aspektu istnienia wegetariatu, zasadniczo zrównując biopolitykę z (bio)pracą, ciała te budzą się w obcym krajobrazie. Zadają sobie pytania nie tylko o to, jak przetrwać, lecz także jak rozwijać się w tak totalizujących okolicznościach. W ramach niniejszej instalacji wegetariat zaczyna zarysowywać swe kontury i torować sobie drogi oporu.

Rośliny z #plantsofinstagram działają na rzecz ekosystemu.

Neuropodobne sygnały pobudzające, które przemieszczają się wzdłuż łodyg i przekazują wrażenia w ciałach roślin, zostają rozdzielone za pomocą możliwie najmniej inwazyjnego łącza roślina–maszyna. W tym miejscu generowane organicznie napięcie zostaje wzmocnione i metalicznie podwojone, co uruchamia mechaniczny włącznik wiertarki.

Do każdej wiertarki dołączony jest inteligentny zegarek skrupulatnie odnotowujący każdy krok i obrót użytkownika-pracownika, by przekazać je następnie w postaci niekończącego się strumienia danych żarłocznym Wielkim Innym w Chinach i USA.

Mimo przeważnie podzwrotnikowego pochodzenia #plantsofinstagram mają niezwykłą zdolność wtapiania się w tło współczesnych wnętrz. Znoszą złe warunki oświetlenia, niekonsekwentne, nieregularne podlewanie i ogólne zaniedbanie. Te cechy, jeśli tylko nadarzy się okazja, czynią z nich świetnych robotników zdolnych do mozolnej, niewymagającej zbyt wielu zabiegów konserwacyjnych pracy na rzecz reprezentacji bytów innych niż ludzkie w sferze całościowej inwigilacji ciał.

W spłaszczonej ontologii ustanowionej przez algorytmiczne spojrzenie wegetariat ma prawo dobierać sobie sojuszników bez względu na kolor, rasę, rozmiar, przynależność systematyczną czy nawyki żywieniowe.

Špela Petrič to mieszkająca w Lublanie i Amsterdamie artystka nowych mediów wykształcona w dziedzinie nauk przyrodniczych. Uzyskała stopień doktora biologii, a obecnie pracuje jako badaczka na Wolnym Uniwersytecie w Amsterdamie. W swej praktyce artystycznej łączy nauki przyrodnicze z „mokrymi” metodami biomedialnymi i performance’em. Krytycznie bada granice antropocentryzmu na drodze działań wielogatunkowych. Planuje eksperymenty artystyczne nawiązujące osobliwe relacje, które mają odsłonić ontologiczne i epistemologiczne podwaliny naszych (bio)technologicznych społeczeństw. W swych pracach koncentruje się na rekonstruowaniu i wykorzystywaniu na nowo metodologii naukowej w kontekście zjawisk kulturowych, dążąc jednocześnie do zbudowania egalitarnego i krytycznego dyskursu mieszczącego się między sferą ekspercką a sferą publiczną. Petrič otrzymała kilka nagród, w tym White Aphroid Award za wybitne osiągnięcia artystyczne (Słowenia), Bio Art and Design Award (Holandia) oraz Award of Distinction na Prix Ars Electronica (Austria).